شاعر نامشخص

آمد زلال آسمانها مادر باران
عطر ولایت می وزد در کوچه ایمان

آمد زنی از جنس نور و آب و آیینه
نازل شده حوریه ای در شکل یک انسان

نوری از خدا دمید،شب پراز شهاب شد
عرش تار و تیره بود،غرق آفتاب شد

دم به دم خدا به نور از دم خودش دمید
آنقدر که شب پراز جلوه های ناب شد

رفته بودی آب بیاری واسه خیمه های بیتاب
سهم تو کل فرات بود نه یه مشک خالی ازآب

یوسف طایفه ما ای رشیدقدکشیده
ازتموم هیبتت یه سپرت برام رسیده

رسیده بود مدینه ولی برای عزا
امام،قافله اش را نشاند در صحرا

خبر به خیمه زینب رسید می آید
خبر به عمه که ام الشهید می آید

مادربزرگ مشکم و دریا دل من است
این چار قبر فرضی من ساحل من است

ام‌البنینِ شهرم و از چار پهلوان
یک مشک پاره پاره فقط حاصل من است

عجیب بعد پیمبر ، علی مصیبت داشت
میان اهل مدینه چقدر غربت داشت

تمام غربت و غم های بیشمارِ علی
از انحرافِ درونِ سقیفه نشأت داشت

چرا ای ماهِ زیبا رویِ بی همتا ، نمی آیی؟
چرا ای یوسف گم گشته زهرا ، نمی آیی؟

بیا از پشت ابرِ غیبت ای خورشیدِ حق بیرون
بگو با من تو ای پنهان ترین پیدا ، نمی آیی؟

بر سینه اش زخمی عمیق از میخِ در دارد
پس هر نفس که میکشد ، یک درد سر دارد

دیدند زهرا راه که میرفت در خانه
یک دست بر دیوار و دستی بر کمر دارد

اسدالله چشم تو روشن
صاحب شیر دختری شده ای
یا حسین، بهر کربلای خودت
صاحب چه پیمبری شده ای

حضرت زینب سلام الله علیها

الا من مات على حب آل محمد مات شهیدا

آگاه باشید هر کسى که ‏بر دوستى آل محمد (ص) بمیرد، شهید است.

اثبات الهداه، ج۲

حضرت موسی ابن جعفر(ع)

مَن لَم یجِد لِلاساءَهِ مَضَضّا لَم یکن عِندَهُ لِلاِحسانِ مَوقعٌ

کسی که مزه رنج و سختی را نچشیده، نیکی و احسان در نزد او جایگاهی ندارد.

بحارالانوار، جلد ۷۸، ص ۳۳۳

دختری از تبار فاطمه ها
همچنان ماه بهر شمسِ شموس
شد به شوق زیارت خورشید
از مدینه برون و راهی طوس