شعر اعياد و مناسبت ها

باز زانو زده دل پشت بقیع

تا زند دست به دامان شفیع

حزن این خاک به دل بنشسته

دل مغموم, دل بشکسته

لطافت موج می‌زد در صدایت

که دل برد از خدا هم ربنایت

خدا خلقت نمود و عاشقانه

دمی زل زد به برق چشمهایت

گـر تـمـام عـرش را دفتر کنیم
گـر تـمـام بـحـرها جوهر کنیم

گـر درختـان جهـان گردد قلـم
گـر تـمـام دست هـا گردد عَلَم

بر فراز  آسمان  هفتمین

حک شده با خط زیبا این چنین

حب تو حیدر ثواب اندر ثواب

بغض تو با کفر می گردد قرین

ای ابتدات نقطه پایان آسمان
وی انتهات مثل خداوند, لامکان
ممسوس ذات حضرت الله اکبری
با این حساب , فهم کمالت نمی توان
گفتم : ” چگونه مدح تو خوانم ” ؟ ندا رسید
” درسجده آی و سوره توحید را بخوان ”
ماصنع دستهای شما بوده ایم ؛ پس
اینگونه می شود که تو باشی خدایمان
درکعبه پا نهادی و کعبه شکاف خورد
یعنی که جای توست دل دلشکستگان

بازگرقته دلم برای مدینه

باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم

شکر خدا که شدم گدای مدینه

دل گرفته یاد ایوان بقیع
دیده ای داریم گریان بقیع
حیف بر خاکش بتابد آفتاب
سایه­ ی عرش است بر جان بقیع