بلند شو برادر بگو مرا نبرند
بگو مرا به کنارت به خاک غم سپرند
عموی خوب رقیه بلند شو مگذار
که گوشهای لطیف سه ساله را بدرند
شعر شهادت حضرت عباس (ع)
دستیکه سهم دست تو شمشیر کرده است
سهمرقیه را غل و زنجیر کرده است
مویمسفید بود , قدم هم خمیده شد
آریمصیبت تو مرا پیر کرده است
هر دل که به عشق , پای بندش کردند
با مِهر حسین , ارجمندش کردند
بر پای علمدار , چو بر خاک افتاد
با نام ” ابوالفضل ” بلندش کردند
محمد جواد غفورزاده
بدون ماه قدم می زنم سحر ها را
گرفته اند از این آسمان قمرها را
چقدر خاک سرش ریخته است معلوم است
رسانده است به خانم کسی خبرها را
هر وقت دلش هوای دریا میکرد
با پرچم یا حسین نجوا میکرد
هرجا گره ای به ریسمانش میدید
با گریه توسلی به زهرا میکرد
خبر پیچیدکه سقا به هم پیچید
کنارخیمه ها آقا به هم پیچید
قمرافتاد و پشتش آفتاب افتاد
همینجا بود عاشورا به هم پیچید
می رود جان زتنم با نفس آخر تو
کمرم تا شده با دیدن این پیکر تو
خیز و بنگر که عدو از غم من میخندد
شمر گوید که حسین هست کجا حیدر تو؟
برخیز و مشک پاره خود را پر آب کن
« یارب دعای خسته دلان مستجاب کن »*
ای ماه من بیا به میان حریم عشق
این شام را محو رخ آفتاب کن
افتاده ای برای چه از پا ؟ بلند شو
خوردم زمین کنار تو , از جا بلند شو
لشکر به قامت خم من خنده می کند
شد علقمه محل تماشا , بلند شو
زخمی که داغ رفتن تو بر جگر گذاشت
بر چهره ی حسین همان دم اثر گذاشت
چون پاره گشت مثل دو چشم تو مشک آب
سقایی و تلاش تو را بی ثمر گذاشت
ناگهان بازوی آب آور تو می ریزد
مشک می ریزد و چشم تر تو می ریزد
مژه های تو خودش لشکری از طوفان است
تیر را چون بکشم لشکر تو می ریزد
باز هم بارش باران غزل های دلم
باز هم دلشدگان وای دلم وای دلم
دل به دریا زدنش را به تماشا بشوید
آنکه طوفان زده بر ساحل دریای دلم