صورتی داشت که نقاش ازل محو رخش
سیرتی داشت که خوبانِ جهان عبدِ درش
مادری داشت که حوران بهشتی حشمش
پدری داشت که عالم همگی خاک درش
پسری داشت که مُردَن چو عسل در نظرش
شعر شهادت اهل بيت (ع)
ماتم زده ام , محفــلِ آقاست بهشتم
در ماتم این شاه چه زیباست بهشتم
تــا خانه ی صدیقه ی کبراست بهشتم
هرجا که بسوزند همانجاست بهشتم
از عرش می آرند دَم “یا حســـنم” را
خوب است که با اشک بشویم دهنم را
شبت با چه رنجی سحر می شود
سحر خیره چشمت به در می شود
و داغ دلت تازه تر می شود
تو و کوچه و… داغ زهرا حسن!
باید دوباره خیمه ی غم دست و پا کنیم
پرچم, کُتل, کتیبه, علم دست و پا کنیم
بعد از دو ماه گریه به ارباب بی کفن
اشکی برای شاه کرم دست و پا کنیم
گفتند از درون جگرش پاره پاره شد
وقتی که زهر بر دل حضرت رسیده بود
بر دامن حسین سرش بود و گریه کرد
چون روضه خوان به اوج مصیبت رسیده بود
چه شد؟ عاقبت زهر را بی امان خورد
امامی که یک عمر زخم زبان خورد
امام کریمی که یک عمر, دنیا
فقیرانه از سفره اش آب و نان خورد
گرفته بود به دستان خویش جانش را
وَ برده بود غم کوچه ای توانش را
نبوده زهر معاویه علت مرگش
صدای ضربه ی سیلی گرفت جانش را
کوزه ز دست خسته ام افتاد تا شکست
قلبم ز بی وفایی یک آشنا شکست
از درد می زدم به زمین چنگ, زینبم
از لخته های خون لبم بی صدا شکست
پس از تو ای پدر قدم خمیده
عجب ارثی به زهرایت رسیده
نه تنها قامتم از غم کمان شد
که از هر تار مویم زد سپیده
بزم حسن حال وهوایش فرق دارد
از ابتدا تا انتهایش فرق دارد
اینجا همه کاره کریم اهل بیت است
آقا نگاهش بر گدایش فرق دارد
بس کُن عزیزِ تا سحر بیدار بس کُن
کُشتی مرا از گریه ی بسیار بس کُن
ای چند شب بیدار مانده آب رفتی
ای چند شب گریانِ من اینبار بس کُن
مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت
چه غریبانه,غریبانه,غریبانه گذشت
چشم را بست ولی صبر نکردند این قوم
پیشِ او بود علی صبر نکردند این قوم