اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت
ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت
پراز دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست
بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت
شعر شهادت اهل بيت (ع)
از کوچه به هنگام گذر خاطره دارم
.میسوزم و باسوز جگر خاطره دارم
مانوس به اشک.م چه کنم دست خودم نیست
آخر من ازین دیده تر خاطره دارم
چند روزیست بستری شده ای
.یا به سر حرف میزنی یا دست
باز از فرط ضعف می افتاد
میبری تا همینکه بالا دست
ای که از کنج لبت آیات کوثر ریخته
ای که از آب وضویت دُر و گوهر ریخته
ای که از حسن رخت آیات قرآن میچکد
ای که از خاک قدمهای تو زیور ریخته
حسین گفتم و شد سینه بی قرار حسن
برای اینکه حسین است سوگوار حسن
محرم و صفر اندوهگین غربت او
دو چشم علقمه گریان و اشکبار حسن
سالها منتظرم , تا که بیایم به حرم
به سرم شوقِ وصال است, به سویت بپرم
بخدا خسته شدم , لطف کن آقا , بِبَرم
همه رفتند , کسی نیست دگر دور و بَرم
سخت است پیش پای پسر, دست و پا مزن
جانِ جواد, مادر خود را صدا مزن
حالا که زهر شیره ی جانِ تو را کشید
آتش به جان این جگر مبتلا مزن
تا که جان هست گدایم به عطایای حسن
سرمه ی چشم ترم خاک کف پای حسن
مقصد سیر و سلوکم شده کوه کرمش
غرق احسان شده ام در دل دریای حسن
از هر غریب در وطنِ خود غریب تر
از هرچه روضه, روضه ات آقا عجیب تر
زهر جفا چه کرد به جسم مطهرت
ای ناله های تو ز جگر پرلهیب تر
ای شهید زهر ظلم اشقیا
ای تو قبل از مرتضی بابای ما
گو چه دیدی از جفای روزگار
ترک زهرا کرده ای با اضطرار
آخر این شرک خفی را علنی خواهم‌کرد
و پرستیدن او را شدنی خواهم‌کرد
من به تنهایی از این جام نخواهم‌نوشید
همهٔ اهل جهان را حسنی خواهم‌کرد