صابر خراسانی

ببین می تــوانی بمانی بمان
عزیزم تو خیــلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جـانی بمان
زمــین گـیر من,آســمانی,بمان

با دلی محرم,طواف حج سلطان آمدم

حاجی ام از آنزمانی که خراسان آمدم

در کنار تو بهحس بی نیازی می رسم

درد دارم بی توکه دنبال درمان آمدم

آسمان دل غربتکده ام بارانی ست
ابری ام دیده ی ماتم  زده ام بارانی ست

مثل پروانه دلم دربه در سوختن است
گریه ی شمع همه زیر سر  سوختن است

گفتم غزلی در خور نامتبنویسم

اندازه ی وسعم ز مقامتبنویسم

ای  محشر امروز چه تشبیه بیارم

از قد تو فردای قیامتبنویسم

عاشق آن است که پر می گیرد

فقـط از  عشق خبر می گیرد

از جگر آتش اگر می گـیرد

عشق را مدّ نظر می گیرد 

بــال  و  پــری  زدیم  که  بامــت ردیف شد

دانـــه بهـانــــه سفره ی دامت ردیـــف شد

مــا  از  خــجالت  کـــرمت  در  نـیامـــدیـــم

پشـــت  در  امــدیم  کــرامت  ردیـــف  شد

این پسر محتضری که پدرش نیست 

فرقمیان شب تار و  سحرش نیست

بسکههلهله است زحجره خبرش نیست

غیرشعله بر تمامی جگرش نیست

 هوای دولتِ مشرق سفیرِ باران شد

و چترهای دلِ ما سریرِ باران شد

کویرِ سر به هوایِ به آسمان محتاج

دچار مرحمت سر به زیر باران شد