یک عمر از غم روزگاری نیلگون داشت داشت
بر مژه هایش رشته های اشک و خون داشت
دیگر گلی روی لبش هر گز نرویید
برگونه اما لاله های واژگون داشت
یک عمر از غم روزگاری نیلگون داشت داشت
بر مژه هایش رشته های اشک و خون داشت
دیگر گلی روی لبش هر گز نرویید
برگونه اما لاله های واژگون داشت
در دل شب چه ربنایی داشت
دست های گره گشایی داشت…
هر کسی مثل او نشد بخدا
کهنه پیراهن و عبایی داشت