شعر مناجات با خدا

چقدر ترک مِی و باده و ساغر بکنم
نیمه شب آمده ام تا که لبی تر بکنم

کثرت معصیتم را به رخ من نکشید
آمدم چشمه ی جان را پُرِ کوثر بکنم

چشمه‌ی فیض کبریا اشک است
لطف ربانی خدا اشک است

سینه لبریز نابسامانی‌ست
سر و سامان سینه‌ها اشک است

بار ما را حی داور می کِشد
قبل توبه، خط به دفتر می کِشد

دست ما خالی است، او دستش پُر است
از گداها ناز، بهتر می کشد

رهرو آن است، که هر صبح براتش بدهند
با نسیم سحری، آب حیاتش بدهند

هر شب احیا کند، آنکه بچِشَد طعمِ سحر
هر سحر، از سفرِ هجر نجاتش بدهند

جمله ای از نور روی طاق عرش افتاده است
میزبان هم بحر مهمانان خود آماده است

جان ما آماده یک مستی جانانه شد
روزه داران لحظه دیدار صاحبخانه شد

گفتند هرکس تا دم این در میاید..
هرکس که باشد پاک از آن در میاید!

باید مرا امشب ببخشی نه نیاور!
این‌کارهای سخت از تو برمیاید

گوش مرا کشیدند، گوشم به ربّنا خورد
چشم گناهکارم، بر خانه ی خدا خورد

چوب خطای خود را خوردم گله ندارم
با گریه قلب تارم، آیینه شد جلا خورد

اگر ابرم چرا باران به این صحرا نمی بخشم
گمانم بُخل دارم چونکه چون دریا نمی بخشم

من از تو عفو می خواهم سحرها ، روزها اما
نمی دانم چرا همسایه خود را نمی بخشم

اگر چه در این امتحان هم رَدَم من
خودت دعوتم کردی و آمدم من

گر آلوده ام رو سیاهم بدم من
ولی هر چه هستم به تو رو زدم من

سلام بر رمضان و به نغمه های دعایش
به لحظه های مناجات و شور و حال و نوایش

سلام من به سحرهای گریه دار غریبش
دلم گرفته دوباره دلم گرفته برایش

دستی اگر دارم به دامان تو دارم
چشمی اگر دارم به احسان تو دارم

از سفره‌ای جز سفرۀ تو نان نخوردم
من هرچه دارم از سرِ خوان تو دارم

هر کجا جا مانده بودم آمدی دنبال من
بیشتر از مادری دلواپس احوال من

با خجالت آمدم یا رب به مهمانی تو
آمدی با روی باز اما به استقبال من