داریم به دل گرمیِ طوفانِ نجف را
داریم به لب مِدحَتِ سلطانِ نجف را
داریم به سَر سجده به ایوان نجف را
خوردیم فقط شُکرِ خدا نان نجف را
شعر ولادت ام الائمه
شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می زنم
در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می زنم
هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است
تا دم از آن نامِ با قرآن برابر می زنم
وقتى که خدا میل تماشاى تو دارد
یعنى که نشان از ید طولاى تو دارد
باید بنویسند به هر نقش و نگارى
جبریل در افلاک تمناى تو دارد
شهر لبریز از طراوت شد
تا که عطر تو بر مشام رسید
و خدا گفت چشمتان روشن
مادر یازده امام رسید
تمام عشق خطی از کتاب فاطمه است
و نور ذره ای از آفتاب فاطمه است!
به استناد بیانات سیزده معصوم
بهشت هشت درش جمله باب فاطمه است
قدم هر جا گذاری خاک آن زر میشود قطعأ
غلام حقله گوش تو ابوذر میشود قطعأ
من از ام ابیها بودنت فهمیده ام زهرا
کسی که دخترش باشی پیمبر میشود قطعأ
از فاطمه گفتن همان خیرالعمل بود
میلاد او امروز نه، روز ازل بود
نور است او، در لازمان و لامکان است
هرجا که می‌بینیم هست و بی‌نشان است
استجابت زیر دستِ دستهای فاطمست
بهترین کرسی عرش الله جای فاطمست
«لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمست
چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمست
باران شروع شد، همه جا را صدا گرفت
پس کوچه های قلب محمد صفا گرفت
نوری وزید در وسط کوچه های شهر
عطری شبیه سیب بهشت خدا گرفت
در زمین آسمان نمی‌گنجد
قدرِ او در بیان نمی‌گنجد
شبِ میلاد حضرتِ زهرا
ذوقِ ما در لسان نمی‌گنجد
چله نشین صدفم، دُر شدم
از نفحات نبوی پر شدم
بنده ی دل تا که شدم، حُر شدم
روی لبم نشسته این زمزمه
فاطمه یافاطمه یافاطمه
مهجه قلب عقل کل آمده
سایه به قامت رسل آمده
عشق دگر نشسته اینجا به گِل
دور سرش فرشته آورده دل