غزل امام زمان عج

باید از بندگی تو به خدایی برسیم

بعد از این حبس کشیدن به رهایی برسیم

بی طبیبانگی تو به خدا ممکن نیست

بعد یک عمر دویدن به دوایی برسیم

در کلّ جهان شما, نه همتا داری

در قلب تمام عاشقان, جا داری

از فرط گناهم, شده چشمت خونبار

غصّه به دلت, مثال دنیا داری

از جمعه های بی تو چه دلگیر می شوم

جان خودم ز جان خودم سیر می شوم

با هر نفس که میکشم اقرار می کنم

از این نبودنت به خدا پیر می شوم

ایبُردن نامت شفا,آقای خوبم

یادتبه درد ما دوا,آقای خوبم

هرگزنخواهم زد دری را گر بمیرم

جز درگهلطف شما,آقای خوبم

سفره ی افطار خود را پهن کردی درکجا ؟!

سامرا یا   طوسیا   کنج بقیع   یا کربلا؟!

لقمه ی نانی بگیر و عاشقت را سیرکن

جان من آقا فدای لقمه ای نان شما

مهمان شدن به خوان شما مزّه می دهد

افطار و لقمه نان شما مزّه می دهد

در هر سحر دعای فرج برلبم نشست

این العجل به جان شما مزّه می دهد

سفره ای بنداز و من را هم کنارش جابده

یا کریم  ابن ُ الکریم روزیِّسائل را بده

لقمه ی نانی بگیر و پر کن این دستفقیر

با نگاهی پاسخ این سینه ی شیدا بده

نان و پنیر سفره ی افطارم از شما

آه و نگاه و ضرب دل زارم از شما

آهنگ قلب بی رمق و هِــق هق گلو

العفو و آه و چشم گهربارم از شما

بی تو شد حجره ی من کلبه ی احـزانچه کنم

روز و شب بـا غم سـوزنده ی هجـران چه کنم

گـاه در حجـره و گـه مسجـد و گـهشهـر و دیـار

بـه رهت در بـه در و بـی سـر و سـامان چه کنم

کاش می آمدی عزیزدلم , تا شود سبز روزگاردلم

کاش می آمدی ُّو گل می کرد , خنده برلعل غصِّه دار دلم

بس که از دل خبر نمی گیری , روزگارم سیاه وتلخ شده

کاش می آمدی که برگردد , شهد شادی   سرِ گذار دلم