شعر ولادت حضرت قاسم (ع)

من که در کنج خرابات نشستم هرشب
تا بود حرف عسل وار تو مستم هرشب

عشق آموخته ام من ز اویس قرنی
که دلم را چو جبین تو شکستم هرشب

باز از پنجره ی خانه ی ما
باد بوی گل مریم آورد
ابر از شوق وصالی دیگر
آبی از چشمه ی زمزم آورد

از همان اول عزیز قلب این دنیاشده
پیش این یوسف قدم هر صورتی رسواشده

سجده براین ماه پاره مستحبی واجب است
تا ببوسد هر که آمد بر قد او تا شده

با لبت رنگِ عقیقِ یمن از یادم رفت
قصّه یِ عشقِ اویسِ قرن از یادم رفت

میچکد از دو لبت باز عسل دامادم
سخن از تو به میان آمد, منْ از یادم رفت

غزال مجتبی امشب نگاهی از غزل دارد
بهشت خانه ی مولا بهاری در بغل دارد

صراط مستقیم است او, قرار هر دل مست او
کریم ابن کریم است او کرامات از ازل دارد

آیینه ی روی مجتبایی قاسم
مستغرق ذات کبریایی قاسم

مثل علی اکبری برای ارباب
چشم تو کند گره گشایی قاسم

تا تو هستی پناه را داریم
دل شب نور ماه را داریم

جلوه کردی خداپرست شدیم
با تو ما قبله گاه را داریم

از میان غصه و غم تا که رجعت میکنم

سینه ام را میشکافم باز هیئت میکنم

یا کریم و یا کریم و یا کریم و یا کریم

در مناجات سحر احساس لذت میکنم

میسرایم مدحتی تا اینکه راضی اش کنم

او اگر راضی نباشد رفع زحمت میکنم

خانه ی دل را دوباره آب و جارو میزنم

بانی خدمت گذارم قصد قربت میکنم

سیزده جام پر از نوشیدنی می آورم

سفره ای آماده ی بزم ضیافت میکنم

حضرت زهرا به این جشن تولد دعوت است 

از امام مجتبی هم نیز دعوت میکنم

 

رونق بازار ماه صوم و صائم میرسد 

از دل دارالکرامت نور قاسم میرسد

 

م‍‍ژده ای چشم انتظاران وقت گل روئیدن است

آری آری لحظه های ناب در کوبیدن است

حضرت آقا تفضل کرده عیدی میدهد

 عجلوا ای سائلان وقت کرم جوشیدن است

میدرخشد در سحر مانند یک قرص قمر

گونه و پیشانی اش شایسته ی بوسیدن است

از گل پیراهنش عطر بهشتی می وزد 

مادرش مستانه مشغول گلی بوئیدن است 

باز بوی بهار آمده است

سینه ها را قرار آمده است

چشمه جاری کرامت حق

از دل کوهسار آمده است

مهپاره ی ایل پاک محمودی تو

آیینه ی قدی حسن بودی تو

صد خمره عسل ریخت زمین , یابن حسن

لبهای خود هر بار که بگشودی تو

رضا رسول زاده