شعر ولادت حضرت علی اكبر (ع)

دلم را هوای تو پر کرده است

غم آشنای تو پر کرده است

حسینیه و مسجد و دیر را

نسیم دعای تو پر کرده است

تاج سری و هر نفس ما ارادتاست

آقا تویی و غیر تو ای شاهرعیت است

روز من همیشه جوان در کنارتوست

شوق شماست این دل اگر باطراوت است

تو نور آمدی و شب ز خواب خوشپا شد

تو چشمه آمدی اما مدینه دریاشد

گل از گل همه ی خانواده اتشکفت

شکوفه های نگاه تو تا شکوفاشد 

گفتند بهشتی که نباشی برهوتاست

دیدیم که این مُلک ز فیضتملکوت است

گفتند که از تیره ی مردانبزرگی

دیدیم تمام تو جلال و جبروتاست

عاشق آن است که پر می گیرد

فقـط از  عشق خبر می گیرد

از جگر آتش اگر می گـیرد

عشق را مدّ نظر می گیرد 

ما را سرشته اند علی وارمان کند

حتی نوشته تشنه ی دیدارمان کند

صلاً خدا به روی من و تو حساب کرد

وقتی که خواست برده ی بازارمان کند

هم درمقام و نام و جلالت تواکبری

هم اینکه درعشیرهشماازهمه سری

گفتااگرکه ختمرسالت نمیرسید

حتما تو اخریننبی هستی پیمبریژچژ

می‌آییو لیلا شده مجنون عطر و بوی تو

دستیبه رویت می‌کشد, یک دست بر گیسوی تو

نهبر نمی‌دارد کسی یک لحظه چشم از روی تو

یکچشم زینب بر حسین آن چشم دیگر سوی تو 

باده در جام دلم سرریز شد

سینه از عشق خدا لبریز شد

فصل اندوه و غم و غصه گذشت

لحظه هامان  بس طرب انگیز شد

امروز پیک خوش خبر هی حلقه بر در میزند

بر در مکرر حلقه را از عشق دلبر میزند

از نغمه در مرغ دل در سینه ام ژر میزند

شادی به صد شور و شعف از هر دری سر میزند

همدرمقام و نام و جلالت تو اکبری

هماینکه درعشیره شماازهمه سری

گفتااگرکهختم رسالت نمیرسید

حتماتو اخرین نبی هستی پیمبری

بی سبب نیست اگر این همه زیبات کشید

اشبه الناس نبی بودی و طاهات کشید

تا به طرحت ابدا هیچ کسی پی نبرد

از ازل با قلمش مثل معمات کشید