شب قدر

میان بندگانت بدتر از من نیست… تنها من!
تو دستم را گرفتی و اسیر دستِ دنیا… من

گنهکارم؛ به تاثیرِ دعاهایم امیدی نیست
گمانم فاصله افتاده از درگاهِ تو, تا من

تو در دستانِ پینه بسته, در اشک یتیمان و
به دنبالِ تو میگردم چرا عمریست اینجا من؟!

چه برکت دادی و شد سفره ام رنگین و رنگین تر
ندانستم اگر چه حرمتِ نان و نمک را من

به جایِ آبرو ریزی همیشه آبرو دادی
فقط شرمنده ام کردی! نمیدانم که آیا من-

تو را آنگونه که باید عبادت کرده ام یا نه!
مبادا بندگی کرده ست جنّ و إنس, إلّا من

پُر از خوف و رجایم, کار دستم داده عصیانم
چه محتاجم به غفرانِ تو بیش از پیش ترها من

شبِ قدر است و بیمارِ گناهم؛ گوشۂ چشمی
تویی «نِعمَ الطّبیب» و سخت محتاجِ مداوا من

إلهی لاتؤدّبنی… نبینم خشم و قهرت را
عذابم کن ولی یک لحظه سرسنگین نشو با من!

مرضیه عاطفی