موعودِ خدا

اگر خورشید علیَ الظاهر چراغِ روشنی دارد
میانِ سینه اش امّا غمِ ناگفتنی دارد

اگر هر موجِ دریا سر به پای صخره میکوبد
اگر باد از دلِ دنیا غباری را نمی روبد

اگر دست از سرِ عالم، زمستان برنمی‌دارد
اگر باران به روی صورتِ خلقت نمی بارد

اگر بویِ بهار از هفت سین بیرون نمی آید
اگر اخبار فتح از شاخه ی زیتون نمی آید

اگر چرخِ فلک دیگر به نفع ما نمی چرخد
اساساً چرخِ خوشبختی در این دنیا نمی چرخد

اگر زور و زر و تزویر جایی دست و پا کرده
اگر تبعیض، مردم را چنین از هم جدا کرده

زمین خواری اگر عادت شده در بینِ نا اهلان
اگر مخفی شده گرگی میانِ خرقه ی ایمان

‌دلیل این تناقض ها و صدها نابسامانی
همین که منجیِ عالم تو پیدایی و پنهانی

تو جانانِ رسول الله و موعودِ خداوندی
که زخمِ کهنه ی دل را به یک لبخند میبندی

عدالتخواهی از نسلِ امیرالمؤمنینی تو
عدالت گسترِ هفت آسمان ها و زمینی تو

امیدِ آخرِ مستضعفان و سائلان هستی
تو پشتیبانِ گرمِ مردمانِ بی زبان هستی

زمانی که انا المَهدی به لب آهسته می‌آیی
شبیه نیمه ی ماهی که خو کرده به زیبایی

بیا تَر کن لب خشکیده ی امواج دریا را
بیا پُر کن دو دستِ خالی و محتاج دنیا را

بیا و با نفس هایت دو عالم را بهاری کن
بیا و جای اجداد غریبت شهریاری کن

بیا آقا ببین دلشوره های عاشقانت را
دخیل زائران در جای جایِ جمکرانت را

بیا از بامِ کعبه خطبه کن شرح قیام‌َات را
بیا که مادرت در بینِ کوچه برده نامت را

بیا که عمه جانت از صمیمِ دل دعا کرده
تو را مضطر میانِ خیلِ نامحرم صدا کرده

بیا ای منتقم،خون حسینت بر زمین مانده
بیا که سر به روی نیزه و پیکر زمین مانده

میلاد فریدنیا