احساسِ شعف

از عشقِ رضا..نبضِ زمان در نوسان است
از برکتِ عشقش…نفسم در هیجان است

وقتی که دلم محفل آشوب و هیاهوست
آغوش حرم ,اَمن ترین جای جهان است

هر یک طپشِ قلبِ من از ضربِ نگاهش
در سینه به عشقِ حرمش در ضربان است

در حولِ مدارِ گُلِ خورشیدِ جمالش
منظومه یِ عرشِ علوی در دوَران است

از سمت حریمِ رضوی آمده گویا
وقتی”نفسِ باد صبا مشک فشان است”

سرما یه یِ من عشقِ شَهنشاهِ دل آرام
هر ثانیه اش ناب ترین گنجِ زمان است

طعمِ شعفِ شوکتِ پرواز چشیدَم
در پهنه یِ عرشی که چنین اَمن و اَمان است

چشمِ دل ما دوخته بر گوشه یِ چشمش
با گوشه یِ چشمی به دلم,تاب و توان است

در پنجره ی چشمِ ضریحَش گِره یِ عشق
لبریز از احساسِ دو چشمی نگران است

در چشمه یِ چشمانِ امیدم دمِ دیدار
احساسِ شعف…در رگِ هر دیده عیان است

از دیده و دل پَر بِکِشد وسعتِ غم ها
وقتی گل لبخندِ رضا سیبِ جنان است

منصوره محمدی