افتاده است عالم بالا به روی خاک

افتاده است عالم بالا به روی خاک
افتاده چون که مادر گل ها به روی خاک
افتاده یک غریبه و رفته است یک غریب
مولا به سوی مسجد و زهرا به روی خاک

خوشحال می شوند بسی خارهای پست
گل را که می کنند تماشا به روی خاک
قد راست کرده اند چهل مرد بی حیا
در پیش روی یک زن تنها به روی خاک
خاکی شده است چادر بانوی خاک و آب
خاکم به سر! کشیده که او را به روی خاک؟
وقتی که گشت نقش زمین ذوالفقار او
افتاد گوئیا خود مولا به روی خاک
□
جبریل از چه بر سر و بر سینه می زند؟
دیده است گوشواره ای آیا به روی خاک؟

شاعر:پیمان طالبی