اَباالحَسن

آی؛جگرگوشه ی طاها, رضـا
رئـوف خـاندانِ زهـرا, رضـا
مثل علی شأن تو والا, رضـا
سَیّدِ اهل بیت موسیٰ, رضـا

ما همه جا تحت پنـاه توایم
بنـده ی در بند نگـاه توایم

غیر تو در دهر مُرادی که دید؟
اَباالحَسن,اَباالجوَادی که دید؟
با تو خطا در اعتقادی که دید؟
در حرمت روی کسادی دید؟

بقیع هر چه ساکت و خلوت است
در عوضش گرد تو جمعیّت است

اَمر , به فرمان خدا دست توست
دردی اگر هست دوا دست توست
بخشش ما روز جـزا دست توست
حساب ما کتاب ما دست توست

“عِنْـدَ تَطایِـرِ الکُـتُـب” در جزا
دست به دامان تو هستیم ما

مایه ی دلگرمی ما کیست ؟ تو
شخصِ مُعین الضُّعَفا کیست ؟ تو
محاسِن دین خُدا کیست ؟ تو
حـجّ تمام فُـقرا کیست ؟ تو

وصف تو را همین که بشنیده است
قبله نما سمت تو چرخیده است

اشاره ات معجزه ها کرده است
سنگِ مرا شِمش طلا کرده است
به لال ها , بیان عطا کرده است
تکلّمت کار عـصـا کرده است

نقش و نگار پرده چون شیر شد
مأمون غش کرده و تحقیر شد

سر به کف پات کشیدن خوش است
طعم طعام تو چشیدن خوش است
با تو به اصل دین رسیدن خوش است
سلسلهُ الذَّهَب شنیدن خوش است

با سَنـَدِ خود از خُـدا گفته ای
گر “أنَا مِنَ شُرُوطِها” گفـته ای

غمزه ی تو”کُنْ فَیَکُونْ”می کند
فـال مرا پُر از شُگُون می کند
از دل من, غصّه بُرون می کند
ذهن مرا بست جُنون می کند

تا به سویت راهنمایی شَـوَم
همـنفس شیـخ بهایی شَـوَم

محل بده این همه اِصرار را
پر بـده این مُـرغ گرفـتار را
خوب ببـین حـالِ منِ زار را
عفو کن این عبد خطاکار را

“آمدم ای شاه پناهم بده”
“خطّ امانی ز گناهم بده”

به “اَقْـرَحَ جُفونَنا”یت قسم
به”اَسْبَلَ دُموعَنا”یت قسم
به سینه سوزیِ صدایت قسم
به جـدّ سر ز تن جدایت قسم

عنایتی به سائل خویش کن
اشک مرا بیشتر از پیش کن

محمدقاسمی