در گوشه ی خرابه

پایش ز دست آبله آزار می کشد

از احتیاط دست به دیوار می کشد 

درگوشه ی خرابه کنار فرشته ها

“با ناخنی شکسته ز پا خار میکشد” 

دارد به یاد مجلس نامحرمان صبح

بر روی خاک عکس علمدار می کشد 

او هرچه میکشد به خدای یتیم ها

از چشم های مردم بازار می کشد 

گیرم برای خانه تان هم کنیز شد

آیا ز پرشکسته کسی کار می کشد؟ 

چشمش مگر خدای نکرده چه دیده است؟

نقشی که میکشد همه را تار می کشد 

لب های بی تحرک او با چه زحمتی

خود را به سمت کنج لب یار می کشد

علی اکبر لطیفیان