سراسر بخشید

عاشق حضرتِ حق بود و سراسر بخشید

هر چه را داشت نه با حوصله! با «سر» بخشید

تا ابد لنگرِ کشتی نجات خود را

متمایل به حیا کرد و به خواهر بخشید

تا که اوضاعِ زمینگیریِ فطرس را دید

إذنِ پرواز به او داد؛ سپس «پر» بخشید

دست-چین کرد خدا محض طواف ِ رویش

آن زمانی که به ما رتبۂ نوکر بخشید

متولّد شده بودیم چه گریان… ما را؛

مادرش آمد و با گریه به مادر بخشید

زینت دوش نبی بود و برای اثبات

همۂ سینه زنان را به پیمبر(ص) بخشید

عده ای را وسطِ روضه و بعد از توبه…

عده ای را وسطِ صحنۂ محشر بخشید

زیرِ قبّه، شب جمعه، کرَمش عام شد و

زائرانِ حرمش را دو برابر بخشید

اربعین یادِ غریبیِ حسن(ع)؛ با گریه…

خیل زوّار خودش را به برادر بخشید!

  مرضیه عاطفی_سمنان