شعر روضه حضرت زینب (س)

تمام دارو ندارم فدای تو زینب(س)

خوش آن دمی که بمیرم برای تو زینب(س)

چه ارج و قرب و مقامی گرفته است بانو

هرآن کسی شده مبتلای تو زینب(س)

 
سرم سراسر سر,از ثنای بی حدت

همین سری که شکست,در سرای تو زینب(س)

 چو مرغ بی سروپا بوده ام ولی حالا

گرفته ام پروبال,در هوای تو زینب(س)

نوشته ام که بدانند مردم این شهر

نوشته ام که منم من گدای تو زینب(س)

 بدون شک شده ام بیمه ی نگاه شما

 اگر بمانم,تحت لوای تو زینب(س)

 غلام سیاه تو بانو چه عزتی دارد

به برکت نفس و این دعای تو زینب(س)

 تو اسوه ی همه ی حجب عفتی خانوم

حیا,حیا کند از آن حیای تو زینب(س)

صد آسیه شده محو کرامتت ولله

 هزار فوزیه مست شفای تو زینب(س)

تو کعبه ی حسناتی و مایه ی برکات

گرفته ایم,روزی از ردای تو زینب(س)

اگر که ما شده ایم نوکر برادرتو

مسببش شده لطف و عطای تو زینب(س)

میان روضه ات ای مادر مصیبت ها

شکست,بغض گلو در عزای تو زینب(س)

به شام و کوفه و بزم شراب واویلا

 هزار مرتبه مردم به جای تو زینب(س)

تو داغ دیده ای,ای داغ دار هجده سر

چه پر غم است,صلاه عشای تو زینب(س)

غزل نوشته ام و گریه دار شد آخر

خداکند که بمیرم به پای تو زینب(س)

حسین خیریان