فداها ابوها

بده مژده بر دشت خشک گلوها
پر از باده ی کوثری شد سبوها

بدون توسل, رسیدن محال است
مُصَلِّی که شد از دل بی وضوها؟

چه گوییم از وجه ی این کریمه
مخواهید مدحش ز بی آبروها

که در شأن او گفته باب الحوائج:
“فداها ابوها… فداها ابوها…” ¹

اگر بر دل خسته ام وعده دادم
فقط وعده ی ماه ذی القعده دادم

قدم بر زمین مدینه نهاده
شده زینب دوم خانواده

شده مثل زهرای اطهر مرامش
همیشه به پای ولی ایستاده

چه گویم من از هیبت او که باشد
شبیه سکینه زنی پر اراده

چه دنیا… چه عقبی… ندارد هراسی
کسی که دلش را به معصومه داده

به قلبش خدا نور عصمت دمیده
چه کرده… چه معصومه ای آفریده

بیا با تبسم گره می گشاید
بیا بانوی قم گره می گشاید

اگر با دل صاف و ساده بریزی
دوتا مشتِ گندم گره می گشاید

نگو حاجتت را, دلت پر که باشد
بدون تکلم گره می گشاید

بگو زیر لب یا رضا در طوافش
سرِ دور هشتم گره می گشاید

چه معصومه ای, زینب شاه طوس است
عزیز دل و عشق شمس الشموس است

به لب نام زیبای معصومه دارم
به دل مُهر و امضای معصومه دارم

همین که کنار ضریحش می آیم
توسل به زهرای معصومه دارم

منم عبد اولاد موسی بن جعفر
ضمانت ز بابای معصومه دارم

منِ قطره گرچه حقیرم, امیدِ…
…رسیدن به دریای معصومه دارم

حلیمه, فهیمه, علیمه, حکیمه
برای من بی نوا شد کریمه

محمدجواد شیرازی