قطره اشکیم

مرغ بی بال و پر غمکده ی بغدادیم

روضه و غصه و دردیم, غم و فریادیم

قطره اشکیم که با آه رضا افتادیم

سال ها با جگر پاره چنین سر دادیم:

ما عزادار دل خون جوادیم همه

با دل خون شده مجنون جوادیم همه

عرش را غربت او یکسره غمناک کند

رخت مشکی به تن پهنه ی افلاک کند

گریه بر روضه ی او صاحب لولاک کند

خواهری نیست که خون از لب او پاک کند

این که پیچیده به خود تشنه و دور از وطن است

خاک عالم به سرم گل پسر بوالحسن است

مثل یک شمع کف حجره چکیدن سخت است

وسط خانه ی خود زهر چشیدن سخت است

از سوی همسر خود طعنه شنیدن سخت است

پر خود را به روی خاک کشیدن سخت است

نیست یک مرد کمی یاری مظلوم دهد

قطره ای آب به این تشنه ی مغموم دهد

بی وفا خواست که آقای مرا پیر کند

غصه را در دل محزون شده تکثیر کند

پسر فاطمه را کوچک و تحقیر کند

خواست او را وسط حجره زمین گیر کند

بی حیا بر جگر سوخته اش می خندید

با کنیزان جلوی حجره ی او می رقصید

پسر شاه خراسان جگرش می سوزد

از غم زهر جفا چشم ترش می سوزد

دست و پا می زند و بال و پرش می سوزد

وسط حجره, تن شعله ورش می سوزد

باورم نیست که این ها به کمک برخیزند

آب را پیش نگاهش به زمین می ریزند

گاهی از شرم کمی رحم و مدارا خوب است

نگذارید تنش را به تماشا خوب است

نکشیدش به سوی بام, همین جا خوب است

چه کسی گفته قد و قامت رعنا خوب است؟!

حمل او روی سر چند نفر, دردسر است

تیزی پله و تنگی گذر, دردسر است

خوبی بام به این است مصیبت نکشد

بدنش زیر سم اسب مشقت نکشد

نیزه و سنگ به پیشانی حضرت نکشد

آخر روضه ی او کار به غارت نکشد

تشنه جان داده ولی در بدنش سر دارد

صحن این بام چه خوب است, کبوتر دارد

شاه عالم به زمین خورده و بی حال شده

پیکرش در ته گودال لگدمال شده

بر سر پیرهنش صحبت و جنجال شده

شمر با خنجر خود وارد گودال شده

داشت با خنجر خود ضربه به آقا می زد

ناگهان صوت فراگیر “بُنَیَّ” آمد

 محمد جواد شیرازی