مُـسلمان توأم یا حسین

“بی سر و سامان توأم یا حسین”
“دســت به دامان تــوأم یا حسین”

امر بفـرما که فــدایت شـَـوَم
گـوش به فرمان تــوأم یا حسین

گَـردِ رَهـَم , زُلـف گِـرِه کرده ی
قــالـیِ ایــوانِ تــوأم یا حسین

مَـردم چشمان تو خود شاهـدند
کُـشته ی مژگان توأم یا حسین

پــیروِ دین احــدی نیســتم
چونکه مُـسلمان توأم یا حسین

من نه همین چند صباح , از قدیم
سـائــلِ احــسانِ تـوأم یا حسین

بنده ی ناشُـکر خدایم , ولی
شُـــکر که گـریان توأم یا حسین

بهترین از این کار ندارم سُراغ
تعــزیه گـردان تـوأم یا حسین

واسطه ی بخشش من میشوی؟
حُـــرّ پشیـمان تـــوأم یا حسین

آبـرو و عـزّتم از خواری است
خـــارِ بیـــابان تــــوأم یا حسین

سیـنه زنی سـینهْ کبــودِ از غـمِ
سـینه ی سوزان توأم یا حسین

در غم آشـفــتگیِ گیــسویت
مویْ پریشان توأم یا حسین

سوخـته ی داغِ دلِ زینب و—
شـــام غریبــان تــوأم یا حـسین

تشنه ی یک جمله به تأییدِ شعر
از لــب عطـشـان توأم یا حسین

محمّدقاسمی