نوجوان قافله

بالاترین محله ی پرواز جاش بود

خورشید از اهالی صبح نگاش بود

خال لبش که ارثیه ی آفتابهاست

یک آسمان ستاره ی قطبی فداش بود

یک بند بسته , بند دگر را نبسته است

این اشتیاق تازه ی نعلین پاش بود

کم کم بزرگ میشود و مرد میشود

آنقدر سنگ و تیر و بهانه براش بود

افتاده بود و دور خودش داد میکشید

یک استخوانْ دردِ بدی در صداش بود

آن جاده ای که ما به غبارش نمیرسیم

این نوجوان قافله در انتهاش بود

علی اکبر لطیفیان