پهلو به پهلو می شوی

گـریه کُنت از غصّه اَت دق می کند حتماً
چیزی نمانده از تنت این روزها اصلاً

پهلو به پهلو می شوی در بسترت هر وقت
گلها شکـفته می شود بر رویِ پیراهن

دَستاسْ را چـرخاندی و نانی فراهم شد
آماده کردی خانه را با صحبت از رفتن

دادی به زینب بسته ای با روضه هایِ باز
بابا کفن دارد… حسن دارد… حسین اصلاً

این خانه را بی تو تصـوّر هم نباید کرد
این روضه یِ بی مادری چه می کند با من

بالایِ بستر می نشیند دخـترت زینب
دارد به دستش باز هم اِنگار پیـراهن

یک روز هم از رویِ تَل می بیند او دلبر
پیشِ دو چشمِ مادرش در حالِ جان کـَنْدن

سر می بُرد خنجر چرا بد می بُرد خنجر؟!…
سالم نمانده جایِ یک بوسه به رویِ تن

ذکـرِ مدینه ذکـرِ گودالِ غـم و زینب
شد العجل مهدی بیا ای دلربایِ من

 حسین ایمانی