چشمی که بسته‌ای به رخم وا نمی‌شود

چشمی که بسته‌ای به رخم وا نمی‌شود
یعنی عمو برای تو بابا نمی‌شود

ای مهربان خیمه, حرم را نگاه کن
عمه حریف گریه‌ی زن‌ها نمی‌شود

تا جان نداده مادرت از جا بلند شو
زخم جگر به گریه مداوا نمی‌شود

باید مرا به سمت حرم با خودت بری
من خواستم که پا شوم اما نمی‌شود

باور نمی‌کنم چه به روزت رسیده است
اینقدر تکه‌سنگ که یک‌جا نمی‌شود

تقصیر استخوان سر راه مانده است
راه نفس گمان نکنم, وا نمی‌شود

این نعل‌های تازه چه کردند با تنت
عضوی که از تو گمشده پیدا نمی‌شود

بی‌تو عمو اسیر تماشا شده ببین
قدت شبیه قامت سقا شده ببین

مثل دلم تمام تنت زیر و رو شده
دشتی از آه شعله‌زنت زیر و رو شده

پیراهنی که بر بدنت بود کنده‌اند
پیراهنی که شد کفنت زیر و رو شده

از بس که اسب بر بدنت تاخت با سوار
حتی مسیر آمدنت زیر و رو شده

با من بگو به دست ِ که افتاده کاکلت
این طور موی پُرشِکنت زیر و رو شده

از بس‌که سنگ بر سر و پای تو ریخته
از بس‌که نیزه روی تنت زیر و رو شده

انگار جای فاصله‌ها پر نمی‌شود
از بس تمامی بدنت زیر و رو شده

شاعر:حسن لطفی