چو نامید شدم

چو نامید شدم پشتِ من دعایت بود
چو بسته شد نفسم از گنه، هوایت بود

به وقت حادثه گفتم امام ، ادرکنی
اگر چه من نشنیدم ولی صدایت بود

اگر به ورطه آلودگی نیفتادم
تو هادیم شدی و بر کفم عبایت بود

نشد ببینمتان بین جمکران اما
به وقت سجده سرم روی خاک پایت بود

به روز حشر اگر رد شدی تو از پیشم
بگو به حق که زمانی دلم گدایت بود

برای بخشش من رو زدی هزاران بار
که عفو هر گنهم گریه بر خدایت بود

همیشه بوده خیالت به روضه از من جمع
همیشه دوریم از روضه ها عزایت بود

به روضه های عمو رفته ایی سراسیمه
و ذکر واعطشا روی لب نوایت بود

 حامد آقایی