یا ام البنین

ای مادر آب، آبرویت
ای علقمه، جامی از سبویت
ای زمزمِ اشک ما ز جویت
دریا، دو سه قطرهء وضویت

ای نام تو بهترین سرآغاز
یا ام بنین مرا بخر باز

ای خدمت دوست، سرنوشتت
ای گریه، انارِ فصلِ کشتت
ای خاکِ درِ علی، سرشتت
ای خانهء فاطمه بهشتت

اینگونه شدی عزیز زهرا
گفتی که منم کنیز زهرا

زینب بغلت بهار دارد
در بین مدینه یار دارد
در کوچه حسن قرار دارد
با اذن تو ذوالفقار دارد

عباس نه! پرچم تو بالاست
از بس که غمش حسین زهراست

در لشکر خود امیر داری
جنگندهء بی نظیر داری
شیری و چهار شیر داری
در کرببلا سفیر داری

روزی که عطش کنار دریاست
امیّد حرم به مشک سقاست

صد حیف که علقمه نبودی
در غربت و همهمه نبودی
تنها طرف همه نبودی
همنالهء فاطمه نبودی

آنجا که تبر روی نگین خورد
عباس در علقمه زمین خورد

گهوارهء ماه، تاب میخواست
آن چشم سیاه، خواب میخواست
نوزاد رباب، آب میخواست
حال همه را خراب می خواست

از داغ عمو که با خبر شد
سرباز حسین، تشنه تر شد

در معرکه آمد از عطش گفت…
از اینکه چطور کرده غش گفت…
از خشکی آن صدای خش گفت…
از حرمله و سه شعبه اش گفت…

آن روضهء مقتل مقرم،
باشد شب هفتم محرم!

رضا دین پرور