شعر مدح امام حسين (ع)

هرکسی خواسته باشد به خدایی برسد

باید از کشتی تو راهنمایی برسد 

نه فقط فطرس پر سوخته ی تو حتی

بی تو جبریل محال است به جایی برسد 

شأن تو برتر از این است که با ماباشی

بهتر آن بود همان عالم بالا باشی

ولی انگار هدایت گری خلق به توست

تا چو خورشید فروزنده دنیا باشی

من عاشق جمال حسینم همین و بس

نابرده رنج گنج بمن داداه فاطمه س

دو عروسش فاطمه نام خودش هم فاطمه

فاطمه بنت اسد چه افتخاری داشته

 خسته شدم,بریده ام آقا, شتاب کن

 یا انتخاب کن بخرم, یا جواب کن 

 برگشت نمهمان و فنا گشتنم همان

 هرچهپل است پشت سر من خراب کن 

تقصیر کیست این همه مدت که نیستی ؟

تقصیر کیست در پس غیبت تو زیستی ؟

می ریزد آبروی من آن لحظه که ملک

می آورد به محضر پاک تو لیستی…

هنوزشوق تو بارانی از غزل دارد

نسیم یکسبد آیینه در بغل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده

و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

به یاد آیینهی شیرین کربلایی ها

لبم حلاوت “احلی من العسل” دارد

چه ساختار قشنگی شکسته است خدا

درون قالب شش گوشه یک غزل دارد 

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟

بگو محبت ما ریشه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون

که روسیاهی ما نیز راه حل دارد.

 سید حمید برقعه ای

بالا نرفت آنکه به پای تو پا نشد

آقا نشد هر آنکه برایت گدا نشد

مقصود از تکلم طور از تو گفتن است

موسی نشد هر آنکه کلیم شما نشد

این شیر درنده پیش تو رام شده

هرکس به تو دل داده دل آرام شده

ازدولت پابوسی درگاه شماست

جبریل امین اگر که خوش نام شده

 سیدمجتبی شجاع

بوی فراق می دهد این گریه های من

ماتم گرفته شال سیاه عزای من

شرمنده ام که از غم زینب نمرده ام

آقا ببخش درگذر از این خطای من

در خون نشست دیده ی شب زنده دارها

آتش گرفت سینه ی والا تبارها

از رشد رشدیان نفس باغها گرفت

از هرزه های پرشده در سبزه زارها

باید دوباره دست دلم را عیان کنم

باید تمام قافیه ها را بیان کنم

در مدح تو تمام غزلها شکسته اند

اینجا قصیده ها به تماشا نشسته اند

شکر خدا که سینه زن مادرت شدم

شب تا به صبح گریه کن خواهرت شدم

دست خدا نام تو را بر دلم نوشت

از آن به بعد از دل و جان نوکرت شدم