شعر مدح و مناجات

چون درختی که تبر خورد و در آخر در شد
آخرش حاصل پرواز کبوتر, پر شد

نَسَبِ گنبد و مرقد به تولای حسین
دو النگوی سر عقدِ دوتا مادر شد

اگر رسیدی و من زیر خاک‌ها بودم
اسیر تنگی تلخ مُغاک‌ها بودم

اگر رسیدی و دیدی شهیدتان شده‌ام
منم یکی ز همان بی‌پلاک‌ها بودم

امانم را بریده دیگر این شبهای حیرانی
از این ابادی شهری که پر گشته ز ویرانی

خدا می دانداین نفس من اتش زد به احساسم
و الا چار فصل سینه ی من بود بارانی

عقیده ی همه یاران به اتفاق این است
که اشک شور بیاد حسین شیرین است

کنار قتلگه او به گریه جان دادن
ز وعده ها که به خود داده ام یکی این است

گمان منم که از این انتظار خواهم مرد

نمانده در دل و جانم قرار خواهم مرد

جهان و هر چه در ان است به چنگ پائیز است

ومن فقط به امید بهار خواهم مرد

خورشید ولایت ز تو تابان شده باشد
از نور جلال تو درخشان شده باشد

آبادی ما رو به فنا بود, که دیدیم
از یمن قدم هات, گلستان شده باشد

زینب که سینه او خود مدفن حسین است
روحش چنان لطیف است گویا تن حسین است

یارب چه نشئه گل کرد؟ ظلم است و استغاثه!!!
دست سنان و اخنس بر دامن حسین است

دارالقرار دل حرم طوس می شود
دل با تو یا رضاست که مانوس می شود

امروز هر که زائر این آستانه نیست
فردا تمام حاصلش افسوس می شود

محملت با وقار می آمد
سبز تر از بهار می آمد

وه! عجب خوش خرام می آمد
با شکوه تمام می آمد

شده دل باز گیج و سر در گُم
چه بگویم به وصفت ای خانُم

وسعت فضل و جود تو دریا
در مَثَل یک زمین پر گندُم

آیینه ی حجب و عفتی معصومه
مستوره ی نور عصمتی معصومه

یا فاطمه اشفعی لنا فی الجنه
دست کرم شفاعتی معصومه

محمدحسن بیات لو

ای شفیع تمامیِ عالم
پدر و مادرم فدای شما
از عنایات مادرت زهراست
مینویسم اگر برای شما