وقتش رسیده تا که قدری با خداباشم
به اصل خود برگردم از غفلت جداباشم
با اهل دنیا هر چه بودم دگر کافیاست
حالا زمانش شد که با اهل ولا باشم
شعر مدح و مناجات
هرزمان افطار خود با آب که وا می کنم
دیده هایم رافقط از اشک دریا می کنم
علت بیچاره گی ام راخودم فهمیده ام
کم سحرها باخدای خویش نجوا می کنم
منِ نالایق اگر تشنه ی دیدار توام
ازطفولیتم ارباب گرفتار توام
نیستممستحق این همه لطف و کرمت
تانفس میکشم ای شاه بدهکار توام
ما قبل خلق گشتنمان مبتلا شدیم
پیش از الست عاشق روی شما شدیم
ما خاکمان ز گرد و غبار قدوم توست
از هرچه هست و نیست به جز تو جدا شدیم
باید تمام عمــر شما را صـــدا کنم
شاید که حق نان و نمک را ادا کنم
تا زنده ام به عشق تو باید,امام عصر
فکری به حال این گذر جمعه ها کنم
بیمار دو چشم تو به دنبال دوا نیست
غیر از تو کسی یار دل خسته ما نیست
ما را که به جز یار نداریم اگر که
از درگه دلدار برانند روا نیست
آیینه روی مجتبایی قاسم
مستغرق ذات کبریایی قاسم
مثل علی اکبری برای ارباب
چشم تو کند گره گشایی قاسم
الهی بنده ای گم کرده راهم
بده راهم که سر تا پا گناهم
الهی بی پناهان را پناهی
پناهم ده پناهم ده پناهم
سوغات تو از علقمه آیا بخورد تیر ؟
یک مشک پر از حسرت لبها بخورد تیر ؟
بادست رشیدت که در آغوش کشیدیش
این آرزوی توست مبادا بخورد تیر
خواب بودم سخن عشق تو بیدارم کرد
مست بودم تشر قهر تو هشیارم کرد
یک زمان سر به هوا بودم و از دل غافل
تا کمند غم عشقت گر فتارم کرد
ما اه سرد از دل مضطر کشیده ایم
بار فراق با مژه تر کشیده ایم
همساز روزگار به عشق تو بوده ایم
از دوری تو رنج مکرر کشیده ایم
زوزه زیباتر اگر تشنگی همراهش هست
بنده را بهتر اگر آه سحرگاهش هست
آنکه مجنون حسین است و غلام ارباب
دم افطار چه خوب است اگر آهش هست