روزه بودَم

زَهرى اُفتاده بجانم که نمانَداثرم
دست وپامیزنم ونیست کنارم پدرم
جِگرم پاره شُد، اَمّا به دِلِ تَشت نریخت
خواهرى نیست مَرا لَختِه ببیند جِگرم

زَهر در آب نمود و آب را زَهرَم کرد
روزه بودَم من و اِفطار به دِل زَد شَررَم

مى کِشَم سینه و دِل را به زَمین میخَندد
فَرقى انگار ندارد که چه آید بِسَرَم

آب آوَرد زَنى ، یادِ هِلال اُفتادم
کَربَلا آن به آن میگُذَرَد از نَظَرَم

خاکِ این حُجره کُجا و تَهِ گودال کُجا
به تَنَم نِیزِه نَخُورده است وجُدانیست سَرَم

پِدَرَم بود ، مَرا بِینِ عَبا مى پیچید*
گرچِه پاشیده زِهم نیست تَنَم دورو بَرَم*

سعیدخرازى