شاعر نامشخص

مقابل حَرَمت, در خیالِ خود, بانو

به نام حضرت سقا, نشسته بر زانو…

غرض زیارت خورشیدِ بی نشان در خاک

به قصد قربت پیغمبریست در افلاک

اینجا که کسی پنجه بهدیوار کشیده ست

دستی ز وفا نقش غم یار کشیده ست

این در که چنین سوخته و دود گرفته ست

آتش به دلی خسته ز اغیار کشیده ست

سال ها گریه کن ِ حضرتزهرا هستم

از ازل معتکف هیئت زهرا هستم  

چشم بارانی من هدیهشده از مادر

مورد مغفرت و رحمت زهراهستم  

ایندیده ای که اشک, روان گشته از برش

دارد هوای دیدن شش گوشه در سرش

گر یار کند نظری بر غم دلم

من هم کنم نثار, جان در برابرش

اگر آن روز پشتِ در, گل یاس

ندا میداد یا عباس…عباس…

سراپا غُرّشِ شمشیر میشد

همان یکتای بی همتایِ احساس

درد یک شببر علی تاثیر کرد

گریه یمردانه اش تغییر کرد

پیش از آنآهسته می نالید او

لیک وقتیکه ورم را دید او 

چون  موج  چرا غرق تلاطم شده ای

 در  وادی حیدرانه ات  گم   شده ای

 در  هاله ای  ازدود  چنان شیر شدی

 با  ناله ی  خودحریف هیزم شده ای

وقتی گرفت شعله ز من پرّ و بال را

دیدم به صحن خانه خود قیل و قال را

گیرم نبود فاطمه دُردانه رسول

آتش که می زدند حرم ذوالجلال را

زانو بغل گرفته ام و مات چشم تو

یعنی منم تلاطم اوقات چشم تو 

می میرم و دوباره مرا زنده می کند

این رفتن و نرفتن نیات چشم تو

یا رضا گویم و ازگفته خود دلشادم

بنده اویم و از هر چه که غیر آزادم 

مستم ازجام لب لعل شراب انگیزش

بنهاده غمی اندر دل وکرد آبادم 

احساس میکنم که نباشی بهارنیست

شعری میان دفتر این روزگار نیست

معطوف میشود به شما حس واژ ها

  آقا خودت بگو مگراین افتخار نیست؟

چه می شود که مجال عبادتی می شد

نصیب حلقه به گوشت لیاقتی می شد

قدیم ها که کمی صاف و ساده تر بودم

پس از شکستن دل استجابتی می شد