شعر وفات حضرت خديجه (س)

اسلام مدیون تو تا روز قیامت
جبریل مجنون تو تا روز قیامت

نامت بزرگ تر از اینها بوده و هست
قلب تو جای نور طاها بوده و هست

قبل از سرودن فکر باید کرد
باید به کشف تازه ای پرداخت
باید مضامین را گزینش کرد
باید زوایای جدیدی ساخت

بوی سحر نمی وزد ازشام تار من

کم گریه کن کنار من ابر بهار من

باران به پای ساقه خشکم دگر مریز

از برگ وبر فتاده دگر شاخسار من

صحبت از رفتن غمخوار پیمبر شده بود

مالک الموت برایش پرو بال آورده

مادر حضرت صدیقه کبوتر شده بود

وقف اسلام شد و وقف خدا و قرآن

دنیا اگر چه مثل پیمبر نداشته

قطعاً نبی مثال تو همسر نداشته

دادی تمام ثروت خود را براه دین

دین خدا شبیه تو یاور نداشته

تو می روی و تازه غم ها پا بگیرد

بعد از تو تنهاییِ من معنا بگیرد

بانو! فقط نام تو «اُمّ المؤمنین» است

آن زن اگر چه نام زیبا را بگیرد

حتم دارم که رفتنی هستم

به خدا می سپارمت آقا

خواهش ِ مادرانه ای دارم

جان ِ تو, جان ِ دخترم زهرا

به نام زینت اشعار دفترم مادر

تمام زندگی ام سایه ی سرم مادر

موفقیت من از دعای خیر توست

خلاصه ی همه ی عشق و باورم مادر

سرمایه ات خرج مسلمانی ما شد

حق مسلمانی ما با تو ادا شد

دستت کلید قفل های بسته بوده

پیغمبر از دستان تو حاجت روا شد

ازدرد غربت داشت کوثر گریه میکرد

زهرابه روی قبر مادر گریه میکرد

خاکمزار مادرش را میگرفت و

بادست خود میریخت بر سر گریه میکرد 

دوبارهغرق عزا پُر ز داغ و ماتم بود

وجوددختر پیغمبری که خاتم بود

برایفاطمه دلشوره داشت در دم مرگ

دراحتضار , دل مادری پر از غم بود

کفننداشت , ردایِ پیمبر دو سرا

تمامخواهش بانوی هر دو عالم بود

دوبارهآمده جبریل دست پُر ز بهشت

شکستبغض پیمبر که یک کفن کم بود

اگرچهمکه ولی گریه کربلایش کرد

شبِدهِ رمضان چون دهِ محرم بود

کنارداغ خدیجه چه روضه ای میخواند

حسیننیست ولی روضه اش فراهم بود

 

 

 

همسنگربی مثل و مانندم خدیجه

بر عشق تویک عمرپابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبورم

ای یاوردیرینه ام کوه غرورم