اشعار اهل بیت

ما آه سرد از دل مضطر کشیده ایم
بار فراق با مژه ی تر کشیده ایم

همساز روزگار به عشق تو بوده ایم
از دوری تو رنج مکرر کشیده ایم

سایه مهرت به روی مردم دنیا بلند
لطف دستانت زیاد و دستهای ما بلند

در مقام قرب حق بالایی و بالاترین
جایگاهت چون علی عالی اعلا بلند

درس کرامت پیش او حاتم ببیند
درس حیا و مادری مریم ببیند

إنسیه الحوراست و قطعا محال است
کُنه کمالش را بنی آدم ببیند

با چشم‌های نیمه بازت گاه گاهی
چشمان خیس و خسته‌ام را کن نگاهی

وقتی تنورِ خانه روشن شد برایت
گفتم خدا را شُکر کم‌کم رو براهی

اون روزی که خونمونو در زدن
ریشه جونمو با تبر زدن
همه گفتن چقد عاشق همین
اخرش زندگیمو نظر زدن

در خانه کیست تا که مرا یاری ام کند؟
با این همه گناه و خطا یاری ام کند

گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم
گفتم قسم به فاطمه تا یاری ام کند

فیض روح القدس عالم معنا زهرا
تا به معراج کشانده ست نبى را زهرا

مصطفى خواسته اش خواستن فاطمه بود
رفت معراج که آخر برسد تا زهرا

شروع میشود این روضه ابتدا با در
چه تلخ کرده تمامی ماجرا را در
بهشت بود شب و روز و مرتضی تا در
چهل نفر طرفی و به پشت در ما در

ای جمع خوبی‌ها و مصداق رشادت‌ها
پیداست در آیینه‌ی چشمت نجابت‌ها
با هر قیام تو شکوهی تازه برخیزد
پایت ورم کرده‌ست از فرط عبادت‌ها

شبیه شمع , وجودِ تو آب شد بس کن
دوباره حال تو امشب خراب شد بس کن

چقدر گریه و گریه , چقدر ناله و آه
دوباره بالش تو خیس آب شد بس کن

با کدام آبرویی روزشمارش باشیم
عصـرها منتظر صبح بهارش باشیم

کاروان سحرش بهـر همه جا دارد
تا که جا هست,چرا گرد و غبارش باشیم

نای خوبان دو عالم از نوای فاطمه است
خلقت جن و بشر اصلا برای فاطمه است

مدح او از ما نیاید حق سروده وصف او
خط به خط آیات قران در ثنای فاطمه است