اشعار شهادت

ای اذانِ اشهد انُّ علی مولای من
میشود تکمیل با دنیای تو دنیای من

چند سالی میشود تاج سر زهرا شدی
نقطه ی پایین “با ” , ای نقطه ی در “فا” ی من
 

زهرایی و مدح تو فراتر ز کلام است
عالم همگی خیره بر این شان و مقام است
معصوم ز اوصاف تو باید بزند دم
اظهار نظر بر من بیچاره حرام است

خزون شده بهارمون

خراب روزگارمون

داری بدون من میری

پس چی میشه قرارمون

وقتی هوای روضه ما باز مادری است
حال و هوای گریه ما جور دیگری است

وقتی که مادر همه ماست فاطمه
حسی که بین ماست, همانا برادری است

کم کم زمان و لحظه ی پرواز میشد

“عَجّل وفاتی”خواندنش غمساز میشد

میگفت حیدر زیر لب با سوز و حسرت

ای کاش این در رو به بیرون باز میشد

مجید قاسمی

ببین می تــوانی بمانی بمان
عزیزم تو خیــلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جـانی بمان
زمــین گـیر من,آســمانی,بمان

اول نیفتد بی گمان آخر می افتد
دیوار کج همواره راحت تر می افتد
هرکس که زهرا را کند آزرده خاطر
روز جزا از چشم پیغمبر می افتد

نمی خواستم‌ ببینم‌ این روزا رو
چون ازش می ترسیدم سرم اومد
روزگار بدی بود بعد بابات
بعد تو‌ روزای بدترم اومد

در شهر اگر هیچ کسی را غم دین نیست
تا فاطمه زنده است علی خانه نشین نیست

ای دست پر از پینه ز چرخاندن دستاس
افلاک در افلاک تو را جایگزین نیست

ای کشتی صبر علی پهلو گرفتی
با ناخوش احوالی گمانم خو گرفتی

دیشب خودم دیدم که بعد از جابه جایی
در بین بستر دست بر پهلو گرفتی

ای نور چشمانم
این روزها از دیدن حالت پریشانم

من دخترت هستم
اما غم پنهان چشمت را نمی دانم

این اشک ها براى تو مرهم نمى شود
چیزى ز غصه هاى دلت کم نمى شود

با من بگو عزیز دلم راز کوچه را
کس جز على به راز تو محرم نمى شود