شعر طلیعه ماه محرم

چشم اگر امسال را هم آبروداری کند
گریه می‌خواهد مرا از هرچه خود عاری کند

هر کسی اینجا هنر کرده است با اشک آمده است
کاش پلک از این هنرها پرده‌برداری کند

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید
دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌رسد
اسفند وقت آمدنش را بیاورید

ارباب روی نوکریِ من حساب کرد
با این‌همه گناه مرا انتخاب کرد

هرکس شنید ناله‌ی حی العزا
تا خویش را به روضه رساند شتاب کرد

رسیده است محرم…بهار سینه زنان
نگاه کن به دل بی قرار سینه زنان

تمام دلخوشی ام این شده که روز حساب
مرا حساب کنی در شمار سینه زنان

همین که در محرم تو روضه خوانده می‌شود
دل همه به کربلای تو کشانده می‌شود

فقط به مجلس حسین می‌شود به چشم دید
که پادشاه پهلوی گدا نشانده می‌شود

شکر خدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت
با دست بشکسته مرا روزی‌خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند
نام مرا در بین نوکر‌ها خودش آخر نوشت

توبه کردیم که دیگر غم دنیا نخوریم
تا حسین هست غم روزی فردا نخوریم
توبه کردیم که تا مجلس روضه باقی ست
لحظه ای حسرت آن جنت الاعلا نخوریم

ای که عشقت شعله ور در جانِ ما،جانم حسین
از ازل مهرِ تو در بنیانِ ما جانم حسین

عطرِ جانبخشِ ضریحت بی قرارم کرده است
کربلایت کعبه ی جانانِ ما جانم حسین

کربلا در کربلایِ خنجر و حنجر گُم است
تازه عاشـورا شروعِ کارِ او با مردم است

آمده این دشت را سیراب از کوثر کُـــند
آمده تا کــــربلا را کربلایــــی تـــر کُـــند

باید به محله رنگ ماتم بزنم
بر سردر خانه چوب پرچم بزنم

ایام غم و سیاه‌پوشان شماست
بگذار سیاهی ِ محرم بزنم

چگونه شکر بگویم که زنده ماندم من
به ماه روضه تو خویش را رساندم من

چگونه شکر بگویم اجل امانم داد
که باز چشم تر من به بیرقت افتاد

شکر خدا که زنده هستم این محرم
بازآمدم زیر لوای اشک و پرچم
گر با بدی با خوبها ،خواندیم درهم
بوده دعای مادرت زهرا مُسلّم