شعر فاطمیه

محضر نور است هرجا دیده ی تر حاضر است
گریه؛ خورشیدی است که از شب فراتر..،حاضر است

اشکِ ما مهریه‌ی زهراست..،مهر مادری‌ست
ظرفِ چشم ما کنار حوض کوثر حاضر است

عجیب بعد پیمبر ، علی مصیبت داشت
میان اهل مدینه چقدر غربت داشت

تمام غربت و غم های بیشمارِ علی
از انحرافِ درونِ سقیفه نشأت داشت

افتاد گره پشت در خانه به کارم
در نقطه آغاز خزان گشت بهارم

از بار فشار در و دیوار نشد تا
یک بار تو را تنگ در آغوش فشارم

ای روح آفتاب چرا پا نمی شوی
 بانوی بوتراب چرا پا نمی شوی
 
پهلوی من هم از خبر رفتنت شکست
 رکنم شده خراب چرا پا نمی شوی

نور خورشید دربساطش بود
این یکی ازتجلیاتش بود

مهربانی بی مثالش از
مادری بودن صفاتش بود

جهنم است بهشتی که جز عذاب ندارد
که جز عذاب ندارد دلی که تاب ندارد

چگونه آن‌که زنش بر زمین نخورده بفهمد؟
که گاه غُصه‌ی یک مرد احتساب ندارد

بر سینه اش زخمی عمیق از میخِ در دارد
پس هر نفس که میکشد ، یک درد سر دارد

دیدند زهرا راه که میرفت در خانه
یک دست بر دیوار و دستی بر کمر دارد

اشکِ مناجات سحر را می خرد زهرا
گریه‌کُن خونین جگر را می خرد زهرا

وقتی شریک‌‌ات “شمع” باشد،سود خواهی بُرد
پروانه ی بی بال و پر را می خرد زهرا

قسم به سوره ی کوثر که محسنی هستم
به لحظه لحظه ی محشر که محسنی هستم

به فاطمه به علی، تا نفس به سینَم هست
بگویم از سر باور که محسنی هستم

دری که بوسه گه انبیای عظمی شد
چگونه بود که با ضربه ی لگد وا شد

بجای دسته گل جای احترام و سلام
شرار، قسمت آن خانه ی معلی شد

پیراهن سیاه بر این غم ادامه داد
در ختم فاطمیه به ماتم ادامه داد

پیراهن سیاه،سیاهِ سکینه شد
در فاطمیه هم به محرم ادامه داد

باز هم بوی دود می‌‌آید
فتنه‌ها باز شعله‌ور شده‌اند
مصطفی رفت و امتش دور
خانه‌ی فاطمه چه شر شده‌اند