حدیث اشک

بر ماه شب نیمه ی این میکده سوگند

مثل تو ندیده است کسی کودک دلبند

خورده دلم از صبح همان روز نخستین

با مهر تو ای دست گل فاطمه پیوند

ازروز ازل  مست می نوکری ام  من

دلداده ی این طایفه ی دلبری ام من 

ای ساقی کوثر  بده پیمانه به دستم 

هرقدر بریزی به خدا مشتری ام من 

چون قطره ای که بر دل دریا نمی رسید
ما خرجمان به فرصت سودا نمی رسید
بیچاره می شدیم به جان خودش قسم
آقا اگر به داد دل ما نمی رسید

به نام آنکه تو را داده است نام حسن

درود احسن الارباب من سلام حسن

سلام بر برکات سپید سایه‌ی تو

که نور داده به خورشید مستدام حسن

اول راه که این بال به بامش خورده

آخرش هم بخدا حسن ختامش خورده 

کاش فورا خبرم را برسانند به او

مانده در راه فقیری که به نامش خورده

گرچه تو همچون ما گدایی مبتدی داری

اما به ماها باز لطف بی حدی داری

باید حسن جان, یک کرمخانه بنا سازند

در هر کجایی که تو رفت و آمدی داری

ای سر پناه دائمی سر پناه ها

ای مقصد رئوف و پر احساس آه ها

ای مهربان امام سپید و سیاه ها

رو سوی توست چشم امید گناه ها

ما را به گل پرپر ارباب ببخش
ما را به علی اکبر ارباب ببخش

ما را به همان لحظه که می خندیدند
بر هق هق و چشم ترِ ارباب ببخش

من خریدار سر دار نبودم که شدم
اینقدر عاشق و بیمار نبودم که شدم

آمدم رد شوم از کوچه ی معشوق فقط
قبل از آن مست و گرفتار نبودم که شدم

ای کشته مژگان سیاه تو سپاهی
ما نیز هلاکیم, به ما نیز نگاهی

از ما که سیاهیم مگردان نظر خویش
بگذار بیفتند سیاهان به سیاهی

گفتن از نامِ شهیدان جَنَمی میخواهد

گاه شمشیری و گاه, یک قلمی میخواهد

دل به دریا زدگان را حرمی میخواهد

دختِ شاهِ عربی را عجمی میخواهد

در سحر چشم که گریان بشود خوب تر است
سائلت پاره گریبان بشود خوب تر است

گرچه موسی ست مناجاتی طور تو ولی
گر خدا همدم چوپان بشود خوب تر است