حمید رحیمی

روزی جهان به دست اکرام علیست
عالم چو کبوتری سر بام علیست

هر لحظه اگر شکر کند باز کم است
در زندگیش هر که ز خدام علیست

معصیت ریخت به هم احسن الاحوالم را
میشود با نِگَهت خوب کنی حالم را

با وجودی که گناهم شده بی اندازه
نکشیدی به رخم زشتی اعمالم را

علی برای ثنایش به من توان داده
به جوهر و قلم و کاغذم زبان داده

مقام دیدن نور خدای در نجفش
فضیلتی است که مولا به شیعیان داده