شعر حضرت ابوتراب

جبریلی و هر آینه عرش است کنارت

ماتند همه از پر معراج مدارت 

ما چاره نداریم به غیر از سر تسلیم

آهو چه کند با نفس شیر شکارت 

«ربنا آتنا» نگاهش را, که هوایم دوباره بارانی است
السلام علیکْ یا دریا که دلم بی قرار و توفانی است

«اِنّ فی خلق» تو خدا هم مست, روحْ حیران, فرشته‌ها هم مست
«اِنّ فی خلق» تو زمین مبهوت, زیر یک آسمان پریشانی است

معادلات جهان را علی‌(ع) ! بههم زده‌ای تو
بگو چگونه کنارخدا قدم زده‌ای تو؟

به گوشه گوشه‌یعالم اگر قلندر مستی است,
لبی به گوشه‌یجامش – به مِی قسم! – زده‌ای تو

باز مرا سوی لبِ خُم کشید

قصه‌یدریا به تلاطم کشید

آمد وتوفان من آغاز شد

باز دریرو به دلم باز شد