شعر روضه عاشورا

ایستادم به بلندی بدنم لرزان شد

زیر خروارِ نی و سنگ تنت پنهان شد

بسکه مبهوت جمال احدیّت بودی

که در آوردن پیراهن تو آسان شد

ای برادر تو ز پا افتاده ای؟
بین گودال بلا افتاده ای؟

وای من خیمه ها به غارت رفت
گیسویی روی نی پریشان شد

خوردی امروز نیزه فردا نَعل
نیزه هم چاره دارد اما نعل…

کمتر بر این غریب بدون کفن بزن
این ضربه ی دوازدهم را به من بزن

هزار بار تنت جا به جا شد و دیدم
سرت جدا شد و رَختَت جدا شد و دیدم

تیر از بس که خورده بود حسین
بر تنش مثل پیرهن شده بود

با نیزه روی زخم تو مرهم گذاشتند

جسم تو را به خاک چه در هم گذاشتند

من مانده ام چگونه ببوسم تن تو را

بس نیزه پشت نیزه و بر هم گذاشتند

خون ریخت , قلوه سنگ به روی سرم که خورد

زینب دوید , روی زمین پیکرم که خورد

برخاستم مقابل آنها بایستم

نگذاشت ضرب تیغ به بال و پرم که خورد