ای که ارباب شدی که رو به هرکَس نَزَنم
آن که از عالم و آدم شده دلخسته منم
شهره بودم به بدی در همه جا تا اینکه
سیبِ لبخندِ تو شد باعثِ آدم شدنم
شعر سیدالشهدا
دوباره یک شب جمعه! دوباره آه حسین!
رسیده تا همه جا بوی قتلگاه! حسین!
دوباره فاطمه دارد بُنَیّ میخواند
گرفته زمزمه دارد بُنَیّ میخواند
هر کجا می نگرم نقش تو پیداست حسین
همه جا مجلس تکریم تو برپاست حسین
تو چه کردی که زمان با تو موافق شده است
تا ابد رایت گلگون تو بر جا ست حسین
این زخمِ روضه یِ تو که سر باز می کند
از کارمان گِـرِه چـقَـدَر باز می کند
یاأیُّـهاَالعـزیز تصَـدَّق علیَ الفقـیر
سردارِ دین نظَر سوی سرباز می کند
از ازل پرچم به دوش ماه ماتم گشته ایم
با نوای مادری محزونه همدم گشته ایم
ما همه انصار زهرائیم مردِ گریه ایم
محرم غمخانه ی ماه محرم گشته ایم
هر چه جان است , به قربان اباعبدالله
هر چه گیسوست , پریشان اباعبدالله
“این حسین کیست , که عالم همه دیوانه ی اوست”
کل دنیا شده حیران اباعبدالله
دل آشفته اگر حسین میگه
درد داره که انقدر حسین میگه
پر پروانه میخواد بسوزه که
پای شمع تا به سحر حسین میگه
ماسوا هست پریشان اباعبدالله
عاشق و بی سر و سامان اباعبدالله
حق گواه است که پاینده و جاوید شود
هرکه جان داد به جانان اباعبدالله