شعر شهادت حضرت زهرا س

درد پـهـلـو خـوب … نـه بدتر شده این روزها

چـهـره ی زهـرا چـه درد آور شده این روزها

از سـر و وضـع پـریـشـان عـلـی فـهمیده اند

خـانـه ی وی بی سر و همسر شده این روزها

از زندگی بدون تو بیزار می شوم

از بس که پای داغ تو بیمار می شوم

اصلاً تو را چه ساده من از یاد می برم

وقتی اسیر کوچه و بازار می شوم

تا که هیزم ها بدست عده ای شر گر گرفت

کم کم آتش شد مهیا بعد آن در گر گرفت

پشت در بود و به پهلو تکیه بر آن داده بود

آتش در شعله زد یکباره معجر گر گرفت

زهرای تو که هست به مردم نیاز نیست
وقتی که آب هست تیمم نیاز نیست

شرمنده ام که دست تو از پشت بسته شد
شرمنده ام خودم به تبسم نیاز نیست

ای باعث سرور علی از چه پر غمی؟

باور نمیکنم که همان بانوی منی

کشته مرا تمام نفس های پر غمت

کشته مرا عزیز دلم این قد خمت

چندتایی زدند با پا در

تا که افتاد روی زهرا, در  

گیرم از دست سنگ ها نشکست !!

چه کند بار شیشه اش با , در  

تمام شهر پی کشتن ولی بودند

نبود مردی و نامردها ولی بودند

که هر کدام به تفسیر خود یلی بودند

چهل نفر که همه قاتل علی بودند

حرمت شکسته اند و نوشتند ملال نیست

کشتند اهل خانه و گفتند قتال نیست

اصحاب هر کدام به دنبال خویشتن

حتی به گوش شهر صدای بلال نیست

شبیه شمع چکیدن به تو نمی آید

و مرگ را طلبیدن به تو نمی آید

خودت بگو که مگر چند سال داری تو

جوانِ شهر, خمیدن به تو نمی آید

مقابل حَرَمت, در خیالِ خود, بانو

به نام حضرت سقا, نشسته بر زانو…

غرض زیارت خورشیدِ بی نشان در خاک

به قصد قربت پیغمبریست در افلاک

پیچیده است عطرِ نسیمی سرخدر لابه لای زلفِ پریشانش

در خانه ای که یاس و تبر دیده بانو به لب رسیده دگر جان

بانوی خانه ,همسرِ “مظلوم” استبانوی خانه, مادرِ “عطشان” است

بانوی خانه ای ست که خلقت هم تا روزِ حشر, مست و غزلخوانش

دوباره کوچه و عابر و باز هم در ,دیوار

گذاشت باز به پهلوی آسمان ,سر, دیوار

زنی که یکطرف ماجراست باید فهمید

که آمده است به یک جنگ نا برابر ,دیوار