مجتبی دسترنج ملتمس

مُلک و مَلک مُرید و مسلمانِ احمد است
در ذیلِ لطفِ بی حد و احسانِ احمد است

احمد محمّد است و محمّد رسولِ حق
جمع صفات نیز، به عنوانِ احمد است

آسمانی پر از بلا دارم
سینه ای غرق ربنا دارم
بر دلم آه بی صدا دارم
در سرم شور نینوا دارم

عالی جناب عرصه ی جنگ و ظفر علی ست
سامان دهنده ی همه ی خیر و شر علی ست
در جنگ تن به تن شده صاحب اثر علی ست
نور رخش به معرکه ها چون تبر علی ست
پیروزی اش برای خدا هم ثمر علی ست

نامه نوشتم که بیا امّا، نیایی
جان منِ غم دیده ای مولا، نیایی

کوفه پر از نامردی و بُخل و حسد شد
دریای رنگارنگ خوبی ها، نیایی

فرشته در حرمت جان نثار می آید
نسیم سوی شما بی قرار می آید

دلِ شکسته کسی آمده حرم حالا
دم ضریح ببین وصله دار می آید

به دور صحن و سرایت طواف باید کرد
وَ چند روز در آن اعتکاف باید کرد

برای آنکه مقام تو آشکار شود..
کناره پنجره ات اکتشاف باید کرد

دل دوباره به غم فرو رفته
یادِ غم های حضرت صادق
می نویسم من از غمِ آقا
می نویسم چنان دلِ عاشق

بگو که می گذرد جمعه های تکراری
بگو چه چاره کنم از نوای تکراری؟

دوباره نغمه ی” عجل فرج” به لب دارم
دوباره زمزمه ام شد دعای تکراری

من یه مادرم، یه مادرِ شهید…
که شدم از داغ یاسم موسفید
گلمُ یه جوری چیدن از تو باغ
که قدِ من‌و حسین هردو خمید

حک روی کعبه دلهاست نجف را عشق است
کعبه هم همنظر ماست، نجف را عشق است

هر که یک شب سپری شد لحظاتش اینجا
گفته اینجا تَهِ دنیاست، نجف را عشق است

مسلم اَت را به میانِ یَمِ غم ها کُشتند
همه بودند ولی یکه و تنها کُشتند

او سفیر پسر فاطمه بود، اما حیف
با دلی حُبِ به مولا و به زهرا کُشتند

ماه ذی القعده و دلم امشب
میلِ پرواز تا خدا دارد
می روم سمت مقصدی روشن
از مسیری که نور می بارد