مدح امام حسین ع

 دلم محو کرامات حسین است

گدایی در خرابات حسین است

هنوزم مست ذکر یا حسینم

هنوزم این دلم مات حسین است

الحق کریمان سفره ای پر نور دارند

در آن غذاهای لذیذی می گذارند

الحق غذای روحی ما دست آنهاست

آنها به جز اکرام که کاری ندارند

همه ی رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند

جمع رسل محو در صفات تو هستند

وقف نشان دادن حیاط تو هستند 

ذات وجودی انبیای الهی

جمع شده در میان ذات تو هستند

از من گرفته طاقت و صبر و قرار,لب

شهر مدینه منتظر انفجار , لب

پا بر زمین گذاشت , نبی سجدهاش گرفت

یعنی که زعفران دهن است و انار لب

روزی که شود “اذاالسماالنفطرت“

وانگه که شود “اذاالنجومالنکدرت“ 

من دامن تو بگیرم اندر سئلت

گویم صنما “بای ذنب قتلت“ 

ای همه ی کون ومکان مست تو

قوت وقدرت همه دردست تو

ای نفست آیه ی توحید ما

عزت وحکمت همه پابست تو

چه خوب است آب و هوایی که دارید

همیشه بهشت است جایی که دارید 

الهی نبیند به خود روی خلوت

شلوغی این کوچه هایی که دارید 

برای آن که بیابیم ما خدایت را

گرفته ایم نشانی ردّ پایت را

برای آن که به سمت خدایشان ببری

گرفته اند ملائک, نخ عبایت را 

هوای عشق به سر دارم و دلی شیدا

و چشم های پر از شوق رو به خدا

هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست

چقدر شور تلاطم گرفته چون دریا

اجازه می دهی آقا فدایتان بشوم

مریضمان کنی و مبتلایتان بشوم

منم جوانم و در سینه آرزو دارم

اجازه هست که من هم گدایتان بشوم

نور حق می دمد از مشرق سجاده‌ی تو

چه شکوهی ست در این زندگی ساده تو 

می رود از نظرش جنت و ملک و ملکوت

آنکه از روز نخستین شده دلداده‌یتو