من چهل سال غم و غصه مکرر دیدم
نرود از نظرم آنچه که آخر دیدم
بلبلان از غم گلها همه بیتاب شدند
غنچه ها را همه پژمرده و پرپر دیدم
هیئت
نه تنها از سر نی ها سرش را نیز دزدیدند
که حتی پاره های پیکرش را نیز دزدیدند
گمان کردی قناعت می کنند این قوم بر خلخال؟
حریصان از حسین انگشترش را نیز دزدیدند
جماعتی که توان از علی ز کف بردند
پناه بر در ثانی ناخلف بردند
هنوز جسم نبی بر زمین نمایان بود
که آبرو ز جوانمردی و شرف بردند
دلم ز کوثر رحمت پیاله میخواهد
جلا ز حضرت جل جلاله میخواهد
بدون سوز درون دم مزن ز عشق خدا
که عاشقی دل همرنگ لاله میخواهد
باید شنید از دو لبت یاحسین را
باید که دید رویِ تو را با حسین را
از آن شبی که خنده زدی در میانِ مَهد
هرشب علی علی شده لالا , حسین را
چشم می بندی و بغض کهنه ات وا می شود
تازه پیدا می شود آدم که تنها می شود
دفتر نقاشی آن روزها یادش بخیر
راستی! خورشید با آبی چه زیبا می شود