اشکی برای چشم ما گه گاه دادید
ما را میان شهر گریه راه دادید
ما ذره ای بودیم لیکن از عطایی
کوه کرامت را به پرِّ کاه دادید
اشعار
سزایم بود اگر از دست دادم آسمانم را
که من با دست‌های خود شکستم نردبانم را
دلم از حرف لبریز و زبانم از لغت خالی
نمی‌دانم بگویم یا نگویم داستانم را
می وزد باز نسیم خوش ماه رمضان
می رسد عطرمحبت بمشام دل و جان
ماه رحمت که در این ماه بتابد زافق
باز لبریز شود برکه جان از هیجان
وَ خجالت زده ام لطفِ تو آبم کرده ست
ای که بخشندگی ات سخت عذابم کرده ست
باید اقرار کنم وقتِ خطاهام فقط
عیب پوشیت به انجام مجابم کرده ست
بَد‍‌‌‌َم ولـی نمی شوم ناامید
مغفرتت مرا به این جا کشید
جودُ و کرامتِ تو بی نظیر است
تویی کریم و بنده اَت فقیر است
دل‌مرده‌ایم و یاد تو جان می‌دهد به ما
قلبیم و بودنت ضربان می‌دهد به ما
ماه خدا دومرتبه بی‌ماه روی تو
دارد بشارت رمضان می‌دهد به ما
خبر آمد رمضان است خدا… میبخشد
بی کم وکاست وبی چون وچرا میبخشد
معصیت کارترین باشی اگر با توبه
وسط بزم مناجات و دعا می بخشد
به عشق علی مادرم داده شیرم
که باشم همیشه غلام امیرم
گرفت اختیار مرا و چه بهتر
که از مدح او تا ابد ناگزیرم
دست افشانی کند سرو ِ سر ِ هر کوچه ای
جشن ها بر پا شده است بر معبر هر کوچه ای
این هزار و چندمین روز عبادت میشود
این هزار و چندمین جشن ولادت میشود
آتش گرفت کاشانه ات مانند زهرا س
می سوخت درب خانه ات مانند زهرا س
آسیب دیده شانه ات مانند زهرا س
شد روضه جانانه ات مانند زهرا س
باز داغِ سیـــــنه بی اندازه شد
بارِ دیگر کُـهنه زخمی تازه شد
شب رسید و بامِ کوفه تار شد
باز دردی آشـــــنا تکرار شد
در سینه ام امشب آسمان دارم
یک دشت, ستاره بر زبان دارم
از کوفه و سهله می روم تا قم
زیرا که هوای جمکران دارم