شعر مدح امام کاظم

از همه زندگی ام عشق فقط حاصل شد 

عشق حرفی است که از کنج لبت نازل شد  

گر چه جولانگه تو پهنه ی اقیانوس است 

کشتی مهر تو را کنج دلم ساحل شد 

ای آفتـاب حُسن به زیبائیت سلام

وی آسمــان فضل به دانائیت سلام

در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام

تنها تو کاظمی که به تنهائیت سلام

نسیم از سر گیسوی یار میآمد

دوباره نخل امامت به بار میآمد

میان مکه و یثرب به منزل ابواء

در اوج گرمی صحرا بهار میآمد

ایرانی ام ، رعیّـتِ موسی بن جعفرم

من شهـروندِ دولتِ موسی بن جعفرم

دنـبال هیـچ فرقه و حزبی نمی روم

در حیطه ی ولایتِ موسی بن جعفرم

تشنه دوباره بر در میخانه می زند

یک بارنه هفت مرتبه جانانه می زند

بی آنکه جرعه ای بزند مست می شود

وقتی که لب به گوشه ی پیمانه می زند

دلگیر شد دریا،تلاطم می کند گاهی

“اشکم” مرا رسوای مردم می کند گاهی

بیچاره “چشمانم” تمام عمر را لال است
نامت که می آید تَکَلُّم می کند گاهی