محمد بنواری

علی است شـاهد درد و بـلای زهرایش
و اوست کـوهِ غمِ جـان فضای زهرایش

سکوت شیرخدا..فاطمه..کتک.. هرگز
به جز بخـاطـر أمـر خـدای زهرایش

دیشب علی در چاه غربت زار میزد
از داغ زهرا بر در و دیوار میزد

دور از نگاه زخمی ام المصائب
پهلوی خودرا بر نوک مسمار میزد

علی است شـاهد درد و بـلای زهرایش
و اوست کـوهِ غمِ جـان فضای زهرایش

سکوت شیرخدا..فاطمه..کتک.. هرگز
به جز بخـاطـر أمـر خـدای زهرایش

دیشب علی در چاه غربت زار میزد
از داغ زهرا بردر و دیوار میزد

دور از نگاه زخمیام المصائب
پهلوی خودرا برنوک مسمار میزد

گفتم زکوچه..نفسم تنگ و بریده شد
گفتم که سیلی ورگ قلبم دریده شد

دیدم که دست,خسته به دیوار می نهی
گفتم به خود,نسیم جدایی وزیده شد

گفتم زکوچه..نفسم تنگ و بریده شد
گفتم که سیلی و رگ قلبم دریده شد

دیدم که دست, خسته به دیوار می نهی
گفتم به خود, نسیم جدایی وزیده شد

بی تو شد حجره ی من کلبه ی احـزانچه کنم

روز و شب بـا غم سـوزنده ی هجـران چه کنم

گـاه در حجـره و گـه مسجـد و گـهشهـر و دیـار

بـه رهت در بـه در و بـی سـر و سـامان چه کنم